تاریخچه امارات متحده عربی

کشوری است واقع در کرانه‌های جنوبی خلیج فارس، جنوب غربی آسیا که از شبه جزیره قطر در غرب تا شبه جزیره مسندم و تنگه هرمز در شرق ممتد است، و از شمال به خلیج فارس، از خاور به عمان و دریای عمان و از جنوب و غرب به عربستان سعودی محدود است. اراضی آن را عمدتا کویرهای خشک همراه با چند واحه و وادی تشکیل داده و در نواحی ساحلی آن تپه ماهورهایی به چشم می‌خورد و جزایر مرجانی چندی مانند ابوالابیض، داس، سیر بنی یاس، بوکشیشه و دلما در آب‌های ساحلی آن وجود دارد که به این کشور متعلقند. کشور امارات متحده عربی که به دلیل منابع قابل توجه نفت از اهمیت خاصی برخوردار است، اقلیمی خیلی گرم و خشک و کم باران دارد.

جهت اطلاع از تور دبی از مشهد با ما در تماس باشید.

جمعیت امارات متحده عربی را 25 درصد عرب (که از این عده 12 درصد بومیان محلی و 13 درصد دیگر را کشورهای عرب به ویژه کشور مصر تشکیل داده‌اند) به وجود آورده و در کنار آنان گروه وسیعی از مهاجران کشورهایی چون بنگلادش، هند، پاکستان، سری لانکا، ایران و دیگر نواحی آسیا، آفریقا، اروپا و امریکا تشکیل داده‌اند که اکثرا در زمینه کشف و استخراج نفت و یا امور بازرگانی و غیره فعالیت دارند. مردم امارات مسلمانند 94.9 درصد که از این عده 80 درصد سنی و 16 درصد شیعه هستند و مسیحی‌ها و دیگر مذاهب نیز در میانشان دیده می‌شود. زبان رسمی این کشور عربی است و زبان انگلیسی نیز بین مهاجران و بازرگانان رواج دارد.

نام رسمی این کشور دولت امارات متحده عربی و از 7 امیرنشین ابوظبی، دبی، شارجه (شارقه)، راس‌الخیمه، عجمان، فجیره و ام‌القیوین (ام‌القوین) ترکیب یافته است و به صورت فدرال اداره می‌شود.

تاریخچه

سرزمین امارات متحده عربی در واقع قسمتی از بخش ساحلی شبه جزیره عربستان در کنار خلیج فارس است که در سده ششم میلادی واحه‌هایی چند از مردمان عرب را که بدوی نامیده می‌شدند و به گویش‌های مختلف عربی گفتگو می‌کردند در خود جای داده بود. گروهی از آنان به کشاورزی و گله‌داری به ویژه پرورش شتر و بز مشغول بودند و جماعتی به داد و ستد و پیله‌وری اشتغال داشتند. در سده هفتم میلادی شبه جزیره عربستان به یکی از صحنه‌های درگیری و نبرد میان امپراتوری‌های ساسانی و روم شرقی یا بیزانس تبدیل گردید و به همین انگیزه، بادیه نشینان آن سامان با دنیای متمدن ارتباط پیدا کردند و از فرهنگ و دانش دنیای دیگر بهره جستند. در سده هفتم میلادی دین اسلام به سرعت در میان ساکنان شبه جزیره عربستان رواح یافت و شیوه زندگی آنان را دگرگون ساخت. با رحلت پیغمبر اسلام و انقراض خلفای راشدین، مدتی امویان بر این سامان حکومت کردند و در سده نهم، خلفای عباسی که ادعای رهبری جهان اسلام را داشتند، جای آنان را گرفتند. از حدود قرون نهم و دهم میلادی سواحل جنوبی خلیج فارس به پایگاه‌های دریازنان تبدیل شد و به تدریج که کار آنان بالا گرفت، این سواحل به سواحل دریازنان شهرت یافت. در سده پانزدهم بندرگاه‌های خلیج فارس به تدریج رونق یافت و به محل داد و ستد کالاهایی که از چین و خاور دور می‌آمدند تبدیل شد. در سده‌های هفدهم و هجدهم امپراتوری عثمانی قسمت اعظم شبه جزیره عربستان را تصرف کرد ولی به دلیل ایستادگی و مقاومت بادیه نشینان نواحی ساحلی از دستیابی به کرانه‌های جنوبی خلیج فارس به ویژه بحرین که در تصرف ایران بود، خودداری نمود. با کشف راه دریایی خاور دور به وسیله پرتغالیان، ناوگان اروپایی به ویژه انگلیسی‌ها در خلیج فارس حضور یافتند و بندرگاه‌های آن را به عنوان پادگان‌های سر راه اشغال نمودند. در آغاز سده نوزدهم، انگلستان تسلط خود را بر سواحل جنوبی خلیج فارس مستحکم کرد و با مستمسک قرار دادن فعالیت دریازنان و مقابله با آنان و عقد قراردادهایی با رؤسای قبایل محلی موقعیت و سیانت خود را در آن نواحی تثبیت نمود و نام سواحل دریازنان را به سواحل متصالح که شامل ابوظبی، دبی و شارجه بود مبدل نمود. در سال 1914 دولت جدید عربستان سعودی به عنوان نیرومندترین قدرت شبه جزیره عربستان بنیان گرفت و با عثمانی‌های در حال احتضار به نبرد پرداخت. با حضور یافتن روس‌ها، آلمانی‌ها و فرانسوی‌ها در منطقه، انگلیسی‌ها رسما با بحرین و کویت و عمان ارتباط برقرار کردند  و با شروع جنگ جهانی اول که به سقوط امپراتوری عثمانی انجامید، بعضی از دولت‌های شبه جزیره عربستان به استقلال رسیدند و انگلستان موقعیت خود را به عنوان حامی دولت نوبنیاد عربستان سعودی تحکیم نمود. با پیدایش صنعت هواپیمایی و استقرار خطوط هوایی، فرودگاه‌های خلیج فارس و مصر و فلسطین و عراق از موقعیت ممتازی در خاورمیانه برخوردار شدند. بعد از جنگ جهانی دوم، روابط میان کشورهای عرب دگرگون شد و جامعه جدید اتحادیه عرب در سال 1945 تاسیس گردید که خود قدمی در راه استقلال و تمامیت ارضی کشورهای عرب محسوب می‌شد. با  کشف عظیم‌ترین منابع نفت و گاز جهان در منطقه خلیج فارس در دهه 1960، امریکا نیز در منطقه مزبور حضور یافت و در کنترل و نظارت بر امور دولت‌ها و امارات خلیج فارس که تقریبا صد در صد درآمد خود را از راه صادرات نفت تامین می‎کردند، با انگلستان به همکاری پرداخت. محبوبیت و نفوذ جمال عبدالناصر در دنیای عرب، انگلستان را ناگزیر به تجدید نظر در روابط خود با دولت‌ها و امارات خلیج فارس کرد و در جهت جلب محبت آنان برآمد. در سال  1968 همزمان با پایه‌گذار سازمان اوپک، انگلستان نیروهای خود را از خلیج فارس خارج نمود. در سال 1971 شیخ نشین ابوظبی به یکی از بزرگترین تولیدکنندگان نفت جهان مبدل شد و با تثبیت مرزهای خود اعلام استقلال کرد و به دنبال آن و در پی اعمال نفوذ انگلستان، فدراسیون جدیدی از امارات یا شیخ نشین‌های خلیج فارس بدون مشارکت بحرین و قطر تشکیل گردید و کشور جدید امارات متحده عربی تاسیس شد. در سال 1973 زمانی که کشورهای عضو اوپک قیمت‌های نفت خود را افزایش دادند، درآمد حاصل از فروش نفت، توان اقتصادی امارات متحده عربی را به میزان قابل توجهی بالا برد. در جنگ 8 ساله ایران و عراق (دهه 1980)، امارات متحده عربی ظاهرا بی‌طرفی پیشه کرد ولی در خفا از عراق پشتیبانی نمود تا از نفوذ اسلام‌گرایان جلوگیری کند. با پایان یافتن جنگ ایران و عراق، امارات متحده به سومین تولید کننده نفت بعد از عربستان و لیبی تبدیل شد و در سال 1986 به جنبش عم تعهد پیوست و از حقوق مردم فلسطین دفاع نمود و با اتحاد شوروی و جمهوری بنین روابط سیاسی برقرار کرد. در سال 1987، روابط خود با مصر را که در اعتراض به شرکت مصر در مذاکرات کمپ دیوید، قطع شده بود، مجددا برقرار کرد و در جنگ خلیج فارس جانب نیروهای سازمان ملل متحد را گرفت و کمک‌های مالی عرضه داشت.

در پی توسعه اقتصادی امارات متحده عربی، موجی از مهاجران کشورهای مختلف بویژه بنگلادش، هند، پاکستان، ایران و مصر به سوی کشور مزبور روان شد تا جایی که مطابق آمارها نسبت عرب‌های بومی به حدود 12 درصد جمعیت کشور که 88 درصد آن را مهاجران کشورهای مختلف تشکیل می‌داد، کاهش یافت. بین سال‎های 1993 تا 1996 نفوذ اسلام‌گرایان در امارات عربی رو به فزونی نهاد و رئیس امارات مزبور را بر آن داشت تا شرع اسلام را در امور کشور حاکم سازد. در سال 1998 رأس‌الخیمه که یکی از هفت امیر نشین فدرال کشور امارات است به یک شهر آزاد تجاری تبدیل شد. در سال 2001، زاید بن سلطان آل نهیان برای هفتمین بار توسط شورای امیران هفت امیرنشین، در مقام ریاست امارات ابقاء گردید. امارات متحده عربی توانست در سال 2001 عنوان بزرگترین تاجر را در میان کشورهای منطقه خلیج فارس کسب نماید، زیرا مجموع صادرات و واردات آن حتی از عربستان سعودی نیز پیشی گرفت.

جهت اطلاع از تور دبی از مشهد با ما در تماس باشید.